นักธรรมชั้นเอก

๑๙๑.	อกกฺกสํ วิฺาปนึ	คิรํ สจฺจํ อุทีรเย
	ยาย นาภิสเช กฺจิ	ตมหํ พฺรูมิ พฺราหฺมณํ.
	ผู้ใด พึงกล่าวถ้อยคำอันไม่เป็นเหตุให้ใคร ๆ ขัดใจ ไม่ หยาบคาย เป็นเครื่องให้รู้ความได้และเป็นคำจริง, เราเรียกผู้นั้นว่า เป็นพราหมณ์.
	( พุทฺธ )	ขุ. ธ. ๒๕/๗๐.

๑๙๒.	อกฺโกธโน อสนฺตาสี	อวิกตฺถี อกุกฺกุจฺโจ
	มนฺตาภาณี อนุทฺธโต	ส เว วาจายโต มุนิ.
	ผู้ใด ไม่โกรธ ไม่สะดุ้ง ไม่โอ้อวด ไม่รำคาญ พูดด้วยปัญญา ไม่ฟุ้งซ่าน ผู้นั้นแลชื่อว่า เป็นมุนี มีวาจาสำรวมแล้ว.
	( พุทฺธ )	ขุ. สุ. ๒๕/๕๐๐. ขุ. มหา. ๒๙/๒๕๗.

๑๙๓.	อพทฺธา ตตฺถ พชฺฌนฺติ	ยตฺถ พาลา ปภาสเร;
	พทฺธาปิ ตตฺถ มุจฺจนติ	ยตฺถ ธรีรา ปภาสเร.
	คนเขลา ย่อมกล่าวในเรื่องใด ไม่ถูกผูกก็ติดในเรื่องนั้น, คนฉลาดย่อมกล่าวในเรื่องใด แม้ถูกผูก ก็หลุดในเรื่องนั้น.
	( โพธิสตฺต )	ขุ. ชา. เอก. ๒๗/๓๙.

๑๙๔.	ปรสฺส วา อตฺตโน วาปิ เหตุ น ภาสติ อลิกํ ภูริปฺโ โส ปูชิโต โหติ สภาย มชฺเฌ ปจฺฉาปิ โส สุคติคามิ โหติ.
	ผู้มีภูมิปัญญา ย่อมไม่พูดพล่อย ๆ เพราะเหตุแห่งคนอื่น หรือตนเอง ผู้นั้นย่อมมีผู้บูชาในท่ามกลางชุมชน แม้ภายหลัง เขาย่อมไปสู่สุคติ.
	( มโหสธโพธิสตฺต )	ขุ. ชา. วีสติ. ๒๗/๔๒๗.

๑๙๕.	ยํ พุทฺโธ ภาสตี วาจํ	เขมํ นิพฺพานปตฺติยา
	ทุกฺขสฺสนฺตกิริยาย	สา เว วาจานมุตฺตมา.
	พระพุทธเจ้าตรัสพระวาจาใด เป็นคำปลอดภัย เพื่อบรรลุพระ นิพพาน และเพื่อทำที่สุดทุกข์, พระวาจานั้นแล เป็นสูงสุด แห่งวาจาทั้งหลาย.
	( วงฺคีสเถร )	ขุ. เถร. ๒๖/๔๓๔.

๑๙๖.	สจฺจํ เว อมตา วาจา	เอส ธมฺโธ สนนฺตโน
	สจฺเจ อตฺเถ จ ธมฺเม จ	อหุ สนฺโต ปติฏฺิตา.
	คำสัตย์แล เป็นวาจาไม่ตาย นั่นเป็นธรรมเก่า สัตบุรุษทั้งหลาย เป็นผู้ตั้งมั่นในคำสัตย์ที่เป็นอรรถและเป็นธรรม.
	( วงฺคีสเถร )	ขุ. เถร. ๒๖/๔๓๔.